𝐏𝐞𝐬𝐭𝐞 𝐚𝐧𝐠 𝐊𝐚𝐥𝐚𝐛𝐚𝐧 𝐧𝐠 𝐌𝐚𝐬𝐚𝐠𝐚𝐧𝐚𝐧𝐠 𝐀𝐧𝐢

lubog sa putik, baon sa hukay. 

lugmok sa utang, kabayaran ay buhay.

𝘣𝘢𝘬𝘪𝘵 𝘬𝘶𝘯𝘨 𝘴𝘪𝘯𝘰 𝘱𝘢 𝘢𝘯𝘨 𝘯𝘢𝘨𝘣𝘪𝘣𝘪𝘨𝘢𝘺-𝘣𝘶𝘩𝘢𝘺 𝘴𝘢 𝘮𝘪𝘭𝘺𝘰𝘯-𝘮𝘪𝘭𝘺𝘰𝘯𝘨 𝘱𝘪𝘭𝘪𝘱𝘪𝘯𝘰 𝘢𝘺 𝘴𝘪𝘭𝘢 𝘳𝘪𝘯𝘨 𝘱𝘪𝘯𝘢𝘨𝘬𝘢𝘬𝘢𝘪𝘵𝘢𝘯𝘨 𝘮𝘢𝘨𝘬𝘢𝘳𝘰𝘰𝘯 𝘯𝘪𝘵𝘰?

alam ko, marahil sawang-sawa ka na sigurong marinig 

ang gasgas na linyang ‘to. 

tanong na paulit-ulit na lang sinasambit 

mula bata hanggang pagtanda mo.

halintulad sa mga magsasakang sawang-sawa nang marinig 

ang pangako ng mapang-abusong sistema’t gobyerno. 

inugatan na lamang ang bawat pilipino,

tunay na reporma sa lupa’y hindi pa rin lumago’t tumubo. 

simula’t sapul, 𝘴𝘪𝘮𝘶𝘭𝘢’𝘺 𝘴𝘢𝘱𝘶𝘭.

bawat balang tumatanim at bumabaon

ay siyang pagdilig ng dugo sa lupang simula pa lamang ay binuwisan na ng buhay.

bawat katawang inialay at binaon sa hukay,

hinihiling na maging patabang magpapausbong sa kanilang mga palay.

ibinubuhos pa rin ang bawat butil ng pagmamahal at aruga 

upang ihain sa bayan kahit sa huling hininga.

𝘣𝘢𝘬𝘪𝘵 𝘬𝘶𝘯𝘨 𝘴𝘪𝘯𝘰 𝘱𝘢 𝘢𝘯𝘨 𝘣𝘶𝘮𝘶𝘣𝘶𝘩𝘢𝘺 𝘴𝘢 𝘮𝘪𝘭𝘺𝘰𝘯-𝘮𝘪𝘭𝘺𝘰𝘯𝘨 𝘱𝘪𝘭𝘪𝘱𝘪𝘯𝘰 𝘢𝘺 𝘴𝘪𝘭𝘢 𝘱𝘢𝘯𝘨 𝘱𝘪𝘯𝘢𝘱𝘢𝘵𝘢𝘺?

buwis-buhay, 𝘣𝘶𝘸𝘪𝘴, 𝘣𝘶𝘩𝘢𝘺.

siklong kung ikutan ng mga magsasaka’y walang humpay.

‘di tulad ng mga marangyang pesteng ilang beses mo man puksain hindi maalis-alis,

sa tronong inuupuan at lupaing hindi naman kanila ngunit patuloy na tinutugis.

ika nga nila, kalabaw lang ang tumatanda.

daig pa ng pambansang hayop 

ang mga hayop sa bansa na walang pinagkatandaan.

ang kalabaw ay hindi naniniil ng nakikibaka,

salungat sa naghahari-hariang kung umararo ng karapatan 

at bumungkal ng buhay ay singdali ng pagkurap.

mga korap na suot ang mga sungay na panuwag 

sa mga taong umaalma at haharang sa kanilang dinaraanan.

𝘣𝘢𝘬𝘪𝘵 𝘬𝘶𝘯𝘨 𝘴𝘪𝘯𝘰 𝘱𝘢 𝘢𝘯𝘨 𝘮𝘢𝘺 𝘭𝘪𝘮𝘱𝘢𝘬-𝘭𝘪𝘮𝘱𝘢𝘬 𝘯𝘢 𝘴𝘢𝘭𝘢𝘱𝘪 𝘢𝘺 𝘴𝘪𝘭𝘢 𝘱𝘢𝘯𝘨 𝘩𝘪𝘯𝘥𝘪 𝘮𝘢𝘬𝘢𝘱𝘶𝘯𝘥𝘢𝘳 𝘯𝘨 𝘬𝘢𝘩𝘪𝘩𝘪𝘺𝘢𝘯 𝘢𝘵 𝘮𝘢𝘭𝘪𝘯𝘪𝘴 𝘯𝘢 𝘬𝘢𝘭𝘶𝘭𝘶𝘸𝘢?

ang mga naghaharing-uri na pagmamay-ari na ang halos lahat,

nakikipag-agawan pa sa lupang kaisa-isang ikinabubuhay 

ng mga magsasaka at kanilang pamilya.

tila mga gahaman na hindi makuntento sa sariling kilo-kilong ani at bunga,

gusto pang kamkamin maging ang kakarampot na butil 

na tanging kayamanan ng mga maralita.

nagbabago man ang mukha ng mga nakaupo 

ay pare-pareho pa rin ng buntot.

ilang retoke man ang gawin, 

hinding-hindi maitutuwid ang sistemang baluktot,

kung hindi lilipulin mismo ang maiitim na budhing 

matagal nang nananahan

sa katawan ng inang bayan 

na patuloy na pinagsasamantalahan.

𝘸𝘢𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘱𝘢𝘯𝘨𝘪𝘯𝘰𝘰𝘯 𝘢𝘯𝘨 𝘭𝘶𝘱𝘢.

hindi nararapat lumuhod sa hirap ang mga magsasaka para lamang mabigyang-basbas sa lupaing hinablot lamang sa mga kamay nila.

Artikulo: Alessandra Reodique

Dibuho: Glaciane Kelly